yalnızlıkla birlikte
koştukça yorulmuş,
düşmüştüm..
yenilmiştim..
ve adımlarımı
koştukça koştum
yenilmiştim
düşündüm sonra;
nasıl olur da yenilirim zamana?
hızlı koşmamdan olabilirdi.
hayalerimizin peşinden koşarken
bir adım daha yeniliyorduk kavgalarımızda
kayıplarımız hiçkimsenin umrunda değildi
kendime koşuyordum hızlı hızlı, şimdi yoruldum
düşmüş de olabilirim çoktan
düşünüyorum zamanın bir diliminde
karanlık odamda
karanlıkta kaybolmak acı verir insana,daha da yalnızlaştırır çünkü
dalıp gider gibi yani
bir anda kendini çook uzakta sanırsın
şarap şişesinden bir yudum daha alırken
uzaklara katılırsın
gitgide artan sessizleşen yalnızlık gibi
içinde yaşarsın
oysa içimizdedir ağlayan kan
sen kadar eksik ben
keskin bir soloyuz hayatın perdelerinde
hayaller hayal değil
gözyaşları ıslak değil
hayat yangınlarında..
ama
fırtınalar kopmadan
yollar ayrılmadan
gün gece olmadan
ötesinde sessizliklerin
yalnızca aşk var
bir adım daha kendimizden
ödünsüz,ödülsüz ve derin
bir nefes kadar..
ve bir adım daha ötede
yüzümüz eskimeden
korkular büyümeden
olalım kendimizden
bir koşu daha yorulmadan
içinde hayatın
yalnızca aşk var
sitemsiz,engelsiz ve yakın
bir bakış kadar
...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder