Bu sabah güneş ışıklarıyla uyandım..
Gecenin karanlık yüzüne yüzümü dönmeye alışmışım;
yadırgıyorum güneşin yüzünü bu kadar güzel göstermesini..
Farkettim ki, yorgunum...
Hep tetikte yaşıyorum..
Her an kaosa,mücadeleye,direnmeye hazırım..
kanayan bir yürekle nasıl baş edileceğini biliyorum..
Doğruluyorum..
Sükunet ruhumu bozuyor..
Öyle bir cendereden geçirdim ki kalbimi
yokluğuna alışmak tuhaf geliyor..
hapishaneden çıkan mahkum gibi
bir afallama var üzerinde..
son kez etrafına bakarsın..
Mahkum,Özgürsün!..
tel örgülerin ötesini görmek için bir adım atarsın
Özgürsün,Git gidebildiğin yere
ama nereye?!..
....
işte tam olarak böyle birşey içimde acı hüzünle
kapladığın o yerin boşluğunu ifade etmek..
.........
Aklımın sensiz geçirdiği, saymadığım bilmem kaçıncı gününde
ruhumdaki huzura karşılık, ne yapacağını bilememe duygusunu hissediyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder