Mumun alevi duvarda gölgeler nakşederken
gecenin sessizliğini duyuyorum..
Kimseler yok,koca dünya ortasında
bir sen,bir ben..
ne gidecek bir yer,
ne duyabilecek birisi..
Çabalıyorum ama yorulmak istemiyorum düşüncelerle
kapılıyorum saatlerin korkusuna
iliklerimi saran bir kıpırtı hissediyorum..
hayatın varlığını,yaşanacak duyguları
getiriyor bana
aynı heyecanları bedenimin olmadık yerlerinde
hissediyorum..
Birşeyler anlatıyor
Rüzgarın sesi bu;
seni bana anlatıyor..
yeniden doğmayı,
yeniden herşeye başlamayı öğretecek olan rüzgar!..
Anlatıp geçti seni bana..
Rüzgarları bilirsin
Çabuk ve ürkütücüdür..
etrafına ne bıraktığını anlamadan
öylece çekip gider..
bana anlattığı şeylerde aradım seni,
bir ipucu,belki yeni bir bekleyiş..
Ve sonunda buldum..
Bana anlatmak istediği şey
senin kalbinin sesiymiş..
çabuk geçmesine rağmen
en önemli yeri atlamadan bana bırakıp gitmiş..
dinledim saatlerce
varlığını hissettim.
yaşadım ve gelmeni bekledim.
kocaman dünyanın sessiz kalan kısmında sende varmışsın
sessizliği paylaşırken geceyle
sana sesleniyorum
sen duymuyorsun..
Rüzgara sesleniyorum sonra;
Bu sefer sesiyle birlikte kendisini de getir,
özlüyorum diyorum
bu zamana kadar getirdiğin sesinde ruhunu hissettim,
getirdiğin kokusunda bedenini hissettim
bana bu sefer kendini getir
kendimin ben olduğunu hissedeyim
Beni bir kez daha hayata bağlayacak herşeyi ile
yeni bir dünya kuracak olan sensin..
Sevdiğim,
Bu kadar sessizlikte sensiz bırakma beni!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder