17 Ağustos 2011 Çarşamba

Hüzün...ve...Gülümseme...

Hüznü gülümsemeye benzetirim ben                   

Biri yürek sevincinin dudaklarda seğirmesi,

diğeri yürek ağlamalarının gözbebeklerinde

asılı kalmasıdır..

İkisinde de durağanlık sözkonusudur..

Sevinçte acı da yorar insanı..

Belirgin bir dinamizmi içeren kahkaha ve gözyaşına

nadiren itibar edişimde belki bu yüzdendir.

Bazen hüznün gülümsediğine tanık olursun..

Hüzün gülümser mi? deme..

Eğer onunla birlikte yaşamaya alışmışsan

gülümser pekala..

Sürekli yüreğinin köşesine yerleşmiş bu konuğa

hatta anlayışlı davranmaya bile başlarsın..

Ve bu davranış farkında olmadan bir gülümsemeye

dönüşür dudaklarında..

Dudaklar gülümserken, gözler hüzünlü bakar..


.........

.........

Yüreğinin sürekli konuğu gençken aşktır,yaşlıyken ölüm!..









Hiç yorum yok: