Hüznü gülümsemeye benzetirim ben
Biri yürek sevincinin dudaklarda seğirmesi,
diğeri yürek ağlamalarının gözbebeklerinde
asılı kalmasıdır..
İkisinde de durağanlık sözkonusudur..
Sevinçte acı da yorar insanı..
Belirgin bir dinamizmi içeren kahkaha ve gözyaşına
nadiren itibar edişimde belki bu yüzdendir.
Bazen hüznün gülümsediğine tanık olursun..
Hüzün gülümser mi? deme..
Eğer onunla birlikte yaşamaya alışmışsan
gülümser pekala..
Sürekli yüreğinin köşesine yerleşmiş bu konuğa
hatta anlayışlı davranmaya bile başlarsın..
Ve bu davranış farkında olmadan bir gülümsemeye
dönüşür dudaklarında..
Dudaklar gülümserken, gözler hüzünlü bakar..
.........
.........
Yüreğinin sürekli konuğu gençken aşktır,yaşlıyken ölüm!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder