İçimi kararttım..
dilimde zehir zemberek kelimeler..
Cansız kağıdın bedenine aktarırken içimi
Kimsesizim..
Çalmadım kimselerin kapısını
kapattım kendimi hücreme
gecenin karanlığına gizlenip
çıktım dışarı gece saklar beni diyerek..
Yoruldum..
Tek taraflı bir hayatı omuzlamaktan,
hayatın yükü altında ezilmekten,
birilerini arayıp sormaktan,
anlatamayıp dinlemekten,
sevmekten..
seni beklemekten,
her yeni güne belkilerle başlamaktan
sadece hıçkırıklarımı kendim duymalarımdan yoruldum..sabret diye diye
Bir aşkın yalnızlığında
tükendim..
Üşüyorum..
Hüzün şarkıları söyleyen bir yaz akşamının verdiği
fani bir üşüme hissi..
ellerim buz kesmiş olmasına rağmen,
ıssız bir gecede
yokluğuna mahkum bir ruhla
seni yazarak unutuyorum üşümüşlüğümü..
..........
..........
Oysa nasıl da ihtiyacım var sana,bilemezsin
Sarılsan bana kutsal bir şefkatle,
başımı göğsüne yaslasam
ve yiten ümitlerimin ayak seslerini
duysam kalbinin atışında,
içine düştüğüm çaresizlikle birlikte
sana sımsıkı sarılırken,
sıcaklığını hissedip boğazıma düğümlenen
ve içimde yankılanan hıçkırıklarımı
özgür bırakıp ağlasam..
Sen saçlarımı okşasan,
ben içimdeki zehiri
nehir misali akıtsam
........
Ama yoksun!..
.........
Geceyi dinliyorum..
kulağımda tanıdık şarkıların melodisi..
Gökyüzüne bakıyorum..
Yıldızlar sönük..
soğuk rüzgarlar esiyor..
gözlerim dalıyor sonra
Uzaklarda bir hayali arıyorum sanki..
Bekliyorum..
Yalnız ve sessiz..
ellerim yazmak istiyor
dudaklarım konuşmak..
ağırlık çökmüş üstüme
içimden haykırmak geliyor
gökyüzüne
sesim çıkmayana dek
''Nerdesin,
Sen artık gelsen be sevgili!''
susmadan ve bıkmadan
haykırmak
ve yazmak
kalem tükenene dek:
Seni Seviyorum..Seni Seviyorum..
Seni Seviyorum..Seni seviyorum..Seni..
.........
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder