Özveri, hep kendinden götürür!...

Yüreğin acır..

Boğazın düğümlenir..

sanırsın ki koca bir yumruk gelmiş oturmuş..

yutkunamazsın..

Gözlerinden yaşlar ağır ağır süzülür..

için acır..

'ağlamayacağım' dedikçe daha çok ağlarsın..

tutmaya çalıştıkça coşar seller gibi..

iğneler saplanır sanki kalbine..

ruhun daralır..bunalırsın..

damla damla akan yaşlar değildir sadece..

akıp giden zaman küçülür gözünde..

kopar yüreğinde bişiyler..

zehirini akıtırsın aslında..

içini boşaltır ,

kalbindeki yaradan kurtulursun..

 geçer sancılar bir zaman sonra..

olgunlaşırsın..

olgunlaştıkça safça inandığın aşk gerçeği değerini yitirir

bilirsin ki sarıldığın adam seni haketmedi..

uğruna ölüp bittiğin adam aslında sana değer vermedi

hem de hiçbir zaman!

vazgeçmeyi öğretir hayat sana..

kendinden başka doğru olmadığını görürsün

tek başına yalnız acılarla yüzleştiğinde..

İçindeki kadına sarılırsın..

bilenmiş,güçlü,yenilmez,mağrur ve aşka inanmayan..

Çok uzun emek vermiş,beyni,ruhu,yüreği ile seven

aşkına sahip çıkan kadın yok olur artık..

Anlarsın ki,

ne kadar razı olursan o kadar rızanı alıp gidiyorlar

ne kadar inanırsan o kadar ihanet ediliyor

ne kadar çok seversen o kadar acıyor kalbin

ve özveri hep kendinden götürüyor

 'an' lar ve 'anılar' oluyor

geride kalan!..