Bir,İki,Üç...Umut..

İnsanoğlu bu;

hiç bitmek bilmez isteklerimiz..

sürekli bir hedefler,varılacak noktalar..

bitmez tükenmez arzular..

Bir an önce büyümek isteriz önce..

can atarız boyumuzu ölçmek için attığımız her çiziği gördüğümüzde..

böylece köklerimizi salmaya başlarız hayatımıza..

''Keşke hiç büyümeseydim'' demeye başladığımız vakit

çaresizliğimizi kabul eder ve devam ederiz yürümeye,

büyümeye..

ağır ağır,isteksizce..

Kimi zaman düşeriz,

kimi zaman dimdik kalkar yürürüz,

kimi zaman koşar yorulur,

kimi zaman tökezleriz..

bir el iter sırtımızdan  usulca kimi zaman..

kimi zaman çekiştirir birileri eteklerinizden..

bağlanmak için umut ararız kimi zaman;

yığınla da buluruz..

Önce iyi bir okul bitirmek isteriz,

sonra iyi bir iş..

Nice sevgiler gelir geçer hayatımızın orta yerinden,

kiminde acı çeker,

kiminde çektiririz..

bir eksiliriz,

bir çoğalırız..

kaybederiz bilmeden,

hiç aklımızda yokken kazanırız..

böylece oturur benliğimiz,

köklerimiz daha da derinlere iner

umutsuz kaldığımız,

tükendiğimiz zamanlar da olur elbet.

Herşey hep ne zaman çok güzel oldu ki..

isyanımız boşa;

ne çocukluk geri dönebilir,

ne değiştirmeye yeter gücümüz

geçmişi geri getirmeye..

Hep tutunacak bir dal buluruz,

ya da dallarımızı onaracak birilerini..

umutsuz kaldığımız vakit öldük demektir!..


Çok sevdiğim bir şarkı sözü gibi:

Hiçbir kere hayat bayram olmadı

yada

Her nefes alışımız bayramdı.


Bir umuttu yaşatan insanı!..